De moeder van oud-voetballer John de Wolf leeft al jaren met dementie. De ziekte heeft haar geleidelijk aan steeds meer afgenomen, en de laatste twee jaar bereikte ze een fase waarin ze haar eigen zoon niet meer herkent. Voor John was dat een enorme klap. Vorig jaar nam hij met veel pijn in zijn hart het moeilijke besluit haar niet meer te bezoeken. In een openhartig gesprek bij de talkshow van Eva Jinek deelde hij zijn gevoelens en twijfels over deze beslissing.
Bezoeken zonder contact
In het begin bleef John trouw op bezoek gaan, maar na verloop van tijd begon hij te merken dat de bezoeken hem meer verdriet dan troost brachten. “Ik had geen contact meer met de vrouw die ooit mijn moeder was, alleen met het lichaam dat nog aanwezig was,” vertelde hij. Elke keer dat hij terugreed naar huis, barstte hij in tranen uit. “Ik zat in de auto als een klein kind te janken,” vertelde hij eerlijk.
Voor John werd het bezoek een emotionele belasting. Hij vroeg zich af voor wie hij het eigenlijk nog deed. Zijn moeder was er geestelijk niet meer, dus deed hij het niet voor haar. En voor hemzelf werd het alleen maar zwaarder. “Als ik maar één procent het gevoel had dat ze me nog zou herkennen, dan zou ik elke dag gaan,” zei hij. “Maar dat is er niet meer.”
De snelle achteruitgang
De achteruitgang van zijn moeder ging sneller dan John had verwacht. In een eerder interview met het tijdschrift Privé vertelde hij dat ze inmiddels in een rolstoel zit en niet meer praat. Drie jaar geleden konden ze nog gesprekken voeren, maar die tijd is voorbij. “Er zit geen leven meer in haar,” zei hij verdrietig. Voor John is het zien verdwijnen van iemand die je liefhebt, terwijl het lichaam nog leeft, een bijna onmenselijke ervaring. “Het doet zoveel pijn, maar vooral verdriet,” vertelde hij.
Machteloosheid en onvervulde wensen
John deelde ook dat zijn moeder vroeger altijd duidelijk was over wat ze wel en niet wilde. “Ze zei vaak: als dit mij ooit overkomt, wil ik een handvol pillen of een spuitje,” zei hij. Nu ze in deze toestand leeft, voelt dat extra zwaar. De wet in Nederland laat hem echter niet toe haar te helpen bij het sterven, zeker niet zonder duidelijke toestemming. John moet machteloos toezien hoe zijn moeder langzaam verdwijnt, zonder dat hij haar kan helpen of afscheid kan nemen zoals zij dat had gewild.
Een boek als verwerking
Om zijn gevoelens een plek te geven, besloot John zijn verhaal op te schrijven. Vier maanden geleden verscheen zijn boek “Ma, ik ben het, John de Wolf”. Hierin vertelt hij openhartig over zijn moeder, haar ziekte en de impact op zijn eigen leven. Het boek is zowel een eerbetoon aan zijn moeder als een manier om te laten zien hoe zwaar het is om een geliefde te zien aftakelen door dementie.
Het boek volgt het proces van haar achteruitgang en laat zien hoe liefde, verdriet en machteloosheid samenkomen. John legt uit hoe moeilijk het is om beslissingen te nemen als iemand niets meer kan zeggen. Het biedt een eerlijk beeld van wat dementie doet met een familie, van de dagelijkse worstelingen tot de emotionele tol die het eist.
Een intiem portret van liefde en verlies
John noemt het boek een heel persoonlijk portret. Het gaat niet alleen over ziekte, maar ook over familiebanden, herinneringen en het verleden. Het laat zien hoe moeilijk het is om los te laten en te accepteren dat iemand die je liefhebt er geestelijk niet meer is. Hij zei dat veel mensen hem vooral kennen als stoere oud-voetballer, maar dat dit boek een zachtere, emotionele kant van hem laat zien.
Tussen verdriet en herinnering
Ondanks alles blijft John dankbaar voor de mooie herinneringen aan zijn moeder. Hij denkt vaak terug aan wie ze vroeger was: een sterke vrouw met humor en warmte. Die herinneringen houden haar voor hem levend, ook al is ze in werkelijkheid niet meer de moeder die hij kende.
John hoopt dat zijn openheid anderen kan steunen. Dementie is niet alleen zwaar voor degene die het heeft, maar ook voor de familie eromheen. Het brengt verdriet, machteloosheid en moeilijke keuzes met zich mee. Zijn verhaal laat zien dat liefde niet altijd betekent dat je blijft vechten; soms betekent het juist loslaten. En dat is misschien wel het moeilijkste wat er is.
Toch probeert John verder te gaan, met het besef dat de lessen en de kracht die zijn moeder hem vroeger meegaf, hem ook nu helpen om sterk te blijven, zelfs in de moeilijkste tijden.
