Onder een blauwe lucht, met funky muziek uit een mini-speaker en een brede glimlach op zijn gezicht, rijdt Ruud Gullit in zijn golfkar richting de eerste tee van The International. Daar begint zijn ronde met journalist Valentijn Driessen, zijn metgezel én tegenpool voor de dag. Gullit is de nieuwe toernooidirecteur van het KLM Open, maar stelt direct: “Noem mij liever directeur sfeerbeheer.” Wat volgt, is een middag vol golf, humor, herinneringen én een ode aan het Nederlandse sportgevoel.
Van bal tot bal: Gullit en de golfbaan
Gullit mag dan bekend staan als een van de grootste Nederlandse voetballers ooit, zijn liefde voor golf is minstens zo intens. Met een handicap van 5 loopt hij moeiteloos mee met professionals als Joost Luiten. Die passie deelt hij met zijn vriendin Karin, met wie hij vaak speelt. Tijdens de oefenronde met Driessen laat Gullit zich van zijn meest ontspannen kant zien. Uit zijn speaker klinkt ‘I Can Make You Feel Good’ van Shalamar — en dat is precies wat hij uitstraalt.
Tegenover hem staat Driessen, de scherpe Westlandse journalist, die voor het eerst op een echte golfbaan staat. Hij probeert zijn eerste bal op een tee te leggen, met weinig succes. Gullit grapt: “Zelfs dát kan hij niet.” Toch is het allemaal met een knipoog. Het contrast tussen de doorgewinterde speler en de onwennige debutant werkt aanstekelijk. De toon is gezet: geen topsportspanning, maar plezier.
Golf, gezelligheid en een gouden herinnering
Tijdens de ronde haalt Gullit herinneringen op aan zijn verleden. Hij vertelt hoe hij als jonge jongen ballenjongen was bij het Amsterdam 700-toernooi in het Olympisch Stadion. Nu, vijftig jaar later, staat hij onder de rook van zijn geboortestad als toernooidirecteur van het KLM Open. “Mijn stad viert dit jaar haar 750-jarig bestaan, en ik mag als Amsterdammer bijdragen aan een toernooi dat hier thuishoort. Dat voelt bijzonder,” zegt hij terwijl een vliegtuig richting Schiphol passeert.
Hij mag dan toernooidirecteur zijn, vergelijk hem niet met Richard Krajicek. Waar Krajicek het deelnemersveld van het ABN AMRO Open bepaalt, is Gullits rol veel meer symbolisch. “Ik ben er niet om wereldtoppers te contracteren. Dat is lastig in golf, want veel van die gasten spelen in Amerika of zitten vast aan de LIV Golf Tour,” legt hij uit. Zijn taak? Zorgen voor sfeer, verbondenheid, een gezicht geven aan het toernooi.
Een springplank voor nieuwe grootheden
Toch wil dat niet zeggen dat het KLM Open kwaliteit tekortkomt. Gullit wijst op het verleden: jonge spelers zoals José Maria Olazábal en Seve Ballesteros deden in hun beginjaren mee en groeiden later uit tot legendes. “Misschien lopen hier dit jaar wel de sterren van morgen rond,” zegt hij hoopvol. Ook Justin Rose wordt genoemd: hij maakte zijn profdebuut ooit op de Hilversumsche, een paar dagen nadat hij op zeventienjarige leeftijd bijna het British Open had gewonnen. “Een geweldige vent,” aldus Gullit, die ooit met hem mee vloog in zijn privéjet richting Schotland.
Een boom, een chip en een gulle lach
Op de iconische derde hole wijst Gullit naar een boom die ooit door de bliksem werd getroffen en door een boomchirurg is gered. Driessen moppert ondertussen over de ligging van de boom: “Waarom staat die precies voor de green?” Maar Gullit, als lid van The International, kent de baan op zijn duimpje. Zijn punch met ijzer 5 over het water belandt keurig op de rand van de green. “Dat schot zou niet misstaan op het KLM Open,” klinkt het bewonderend.
Het niveauverschil tussen de twee golfers levert niet alleen hilariteit op, maar ook een verrassend sportief moment. Driessen maakt op hole vijf zijn allereerste par ooit. Een chipje met een vijftieneuro-wedge levert hem een simpele putt op. Gullit en Karin applaudisseren. “Niet slecht,” zie je Driessen denken, maar op hole zeven zakt zijn spel weer in. “Ik kan er helemaal niks van,” roept hij gefrustreerd. Gullit grijnst: “Net vond je het nog leuk, ouwe mopperkont.”
Gullit wil van het KLM Open een feest maken
Op de negende hole knalt Gullit een majestueuze drive weg. De man die Nederland ooit in extase bracht met zijn kopgoal in de EK-finale van 1988 loopt opgewekt naar het clubhuis, dansend op de klanken van Lakeside’s ‘Fantastic Voyage’. Dat is wat hij het KLM Open gunt: plezier, energie, sfeer. “Laten we hopen dat Extinction Rebellion dit jaar niet weer alles komt verstieren,” zegt hij nog. “Iedereen mag protesteren, maar verniel alsjeblieft niks. Dit moet een feest blijven.”
Gullit brengt niet alleen allure naar het toernooi, maar ook warmte, relativering en de boodschap dat sport vooral ook mag vermaken. Dat is precies wat het KLM Open onder zijn sfeermakerschap moet uitstralen.
