Na de pijnlijke 3-1 nederlaag van Jong Oranje tegen Jong Israël stond aanvoerder Rav van den Berg zichtbaar aangeslagen – en vooral gefrustreerd – voor de camera. Niet alleen vanwege het teleurstellende resultaat, maar vooral door de manier waarop zijn ploeg de wedstrijd had aangepakt. De toon van zijn interview sprak boekdelen: Van den Berg was het spuugzat. Hoewel hij geen individuele spelers aanwees, was het overduidelijk dat hij zich diep ergerde aan hoe sommige jongens het hadden ingevuld.
“Dit was gewoon niet goed genoeg,” begon hij scherp, nog voordat de eerste vraag goed en wel was gesteld. “We starten best aardig, maar we waren zó slordig. Onnodig balverlies, slechte keuzes… Je ziet meteen dat we daardoor in de problemen komen. Dat mag simpelweg niet op dit niveau.”
Een dramatische avond die niemand had zien aankomen
Jong Oranje kwam nog wel op 0-1 voorsprong, maar dat bleek bedrieglijk. In plaats van door te drukken en Israël vast te zetten, viel de ploeg volledig terug. En dat was precies wat Van den Berg het meeste stoorde.
“We komen op voorsprong, en dan moet je het momentum pakken. Dan moet je erop en erover. Maar wat doen wij? Precies het tegenovergestelde,” zei hij hoofdschuddend. “We zakken terug, we worden nonchalant, en we geven ze alle ruimte om in de wedstrijd te komen.”
Dat Jong Oranje keer op keer in dezelfde val trapte, maakte de aanvoerder zichtbaar kwaad. “We leiden te makkelijk balverlies. Je hóórt dan compact te blijven, maar in plaats daarvan laten we ruimtes vallen waar je een bus doorheen kunt rijden. Dat is frustrerend. Dit is niet wat we trainen, dit is niet wat we afspreken, maar toch gebeurt het.”
Boos, maar geen namen – iedereen kan fouten maken
Hoewel zijn irritatie voelbaar was, bleef Van den Berg bewust weg van het aanwijzen van individuele schuldigen. Zijn woorden waren duidelijk: de ploeg had collectief gefaald.
“Ik ga geen namen noemen,” zei hij nadrukkelijk. “Iedereen kan fouten maken, dat hoort bij voetbal. Maar sommige dingen die we deden… dat kan écht niet. Je moet verantwoordelijkheid nemen, je moet volwassen keuzes maken. Soms zag ik dingen waarvan ik dacht: dit verwacht je niet van spelers op dit niveau.”
Met andere woorden: hij was boos, héél boos, maar hij hield het bij de groep. Want een aanvoerder breekt zijn team niet voor de camera – maar hij laat wel merken dat er iets móét veranderen.
Een tegenstander met een laag blok – en een Oranje zonder antwoord
Van den Berg gaf vervolgens haarfijn aan waar het volgens hem tactisch misging.
“Zij spelen met een heel laag blok. Dat wisten we. Dat zie je op beelden, dat bespreek je. Maar alsnog vinden we daar geen oplossingen voor. We blijven dezelfde fout maken: geen tempo, geen verrassing, geen creativiteit. En ja… dan scoor je niet. En als je niet scoort, weet je dat je aan de andere kant problemen krijgt.”
Het was pijnlijk om te horen hoe helder hij de zwakke plekken benoemde – en hoe groot het contrast met het veld was.
“We laten ze counteren, terwijl dat precies het enige is waar ze op loeren. We geven ze de ruimte, we geven ze de tijd. Dat mag gewoon niet. Dat is basisschoolniveau.”
Training vs. wedstrijd: een onzichtbaar verschil
Op training ziet Van den Berg juist wél dat het beter wordt. Maar dat voelt op dit moment als een magere troost.
“Op de trainingen gaat het echt stukken beter, geloof me,” benadrukte hij. “Het tempo ligt hoger, we zijn scherper, we zijn gretiger. Maar dat moet je dan laten zien in een wedstrijd, en dat gebeurt niet. En uiteindelijk telt alleen het resultaat.”
Het is die kloof – de progressie die niemand ziet, en de teleurstelling die iedereen ziet – die de aanvoerder duidelijk frustreert.
“We zijn verder dan een paar maanden geleden. Absoluut. Maar dat boeit nu niemand. Het resultaat zegt iets anders, en dáár worden wij op afgerekend.”
EK-deelname staat op losse schroeven
Door de nederlaag staat Jong Oranje er slecht voor in de EK-kwalificatie. De druk neemt toe, en dat voelt de ploeg.
“Het is simpel: willen we naar het EK, dan moet er iets veranderen,” zegt Van den Berg zonder twijfel. “Dit soort wedstrijden móét je gewoon winnen. Geen excuses.”
Hij nam zijn woorden serieus, en verwacht dat zijn team dat ook doet. “We kunnen veel beter dan dit. Maar je moet het wíllen laten zien. Negentig minuten lang. Niet tien, niet twintig. Alles geven, elke bal, elke seconde.”
Een duidelijke boodschap aan zijn ploeg
Aan het einde van het gesprek, hoewel nog steeds zichtbaar geïrriteerd, werd zijn boodschap helder:
“We hebben kwaliteit, maar we spelen er niet naar. Het moet nu echt anders. Niemand in dit team is perfect, iedereen maakt fouten – ik ook. Maar wat we vandaag deden, kan niet en mag niet. We moeten volwassen worden. En snel ook.”
Van den Berg klonk als een echte leider: kritisch, eerlijk, emotioneel, maar altijd met het team voorop. Geen moddergooien, geen individuele verwijten – alleen een duidelijke oproep:
Tijd om op te staan. Tijd om verantwoordelijkheid te nemen. Tijd om te laten zien dat Jong Oranje beter is dan dit.
