Wouter Goes ligt al weken onder een vergrootglas. De verdediger van AZ krijgt vanuit verschillende hoeken kritiek op zijn gedrag in het veld, met name na de verloren bekerfinale tegen Go Ahead Eagles. Waar sommigen vinden dat hij provocerend en onvolwassen overkomt, denkt Willem van Hanegem daar totaal anders over. In de ‘Willem & Wessel’-podcast van het Algemeen Dagblad maakt de oud-voetballer zich hard voor de twintigjarige verdediger en legt hij uit waarom jij zijn gedrag misschien juist anders zou moeten bekijken.
Van Hanegem snapt ophef over Goes niet
Willem van Hanegem, bekend om zijn uitgesproken meningen, is duidelijk: hij vindt de heisa rond Goes zwaar overdreven. “Ik begrijp er niks van,” zegt hij in de podcast. “Ze zitten nu al een heel jaar alleen maar op een ventje van twintig jaar oud te letten.” Volgens Van Hanegem ontstaat het gedrag van Goes juist door alle aandacht die hij krijgt. De kritiek en het constante gezeur, zoals Van Hanegem het noemt, zouden voor extra druk zorgen op de jonge verdediger.
Als kijker zie je misschien alleen het gedrag op het veld, maar Van Hanegem benadrukt hoe lastig het is om als jonge speler onder een vergrootglas te liggen. “Als hij voetbalt, let iedereen op hem: de scheidsrechter en het publiek. Dat maakt het moeilijk,” aldus de Feyenoord-legende.
Geen reden om zijn spel aan te passen
Ondanks het commentaar dat Goes ontvangt, vindt Van Hanegem dat de verdediger gewoon moet blijven wie hij is. “Voor mij is het hartstikke leuk,” zegt hij. “Als ik trainer zou zijn en ik kon hem kopen, dan kocht ik hem gewoon.” Zijn standpunt is duidelijk: provocerend of niet, als een speler zijn mannetje staat en zich laat zien, verdient hij respect en geen veroordeling.
Dat Van Hanegem als oud-Feyenoorder vervolgens zegt dat Goes prima zou passen bij Feyenoord, is veelzeggend. “Hij zou niet misstaan bij Feyenoord,” stelt hij. Met zijn fysieke spel, temperament en lef ziet hij in Goes een type dat perfect aansluit bij de Rotterdamse mentaliteit.
Tegenstem in het publieke debat
Voor jou als voetballiefhebber zijn de meningen verdeeld. De ene helft vindt Goes arrogant en vervelend, de andere helft noemt hem juist gedreven en expressief. Van Hanegem positioneert zich duidelijk in het tweede kamp en plaatst het gedrag van de verdediger in een bredere context. Jongens als Goes zijn volgens hem hard nodig in het hedendaagse voetbal, waarin passie en karakter vaak ondergeschikt lijken aan strakke gedragsnormen.
Hij haalt daarmee de angel uit een discussie die steeds emotioneler wordt gevoerd. Want is het provoceren van tegenstanders niet iets wat al decennialang gebeurt op de velden? Denk aan spelers als Van Bommel, Davids of zelfs Van Hanegem zelf — allemaal mannen die het spel speelden met vuur in de ogen.
Een speler met karakter en lef
Wat je van Van Hanegem leert, is dat je spelers niet alleen moet beoordelen op hun gedrag in één wedstrijd, maar op hun volledige potentie. Wouter Goes laat karakter zien, durft zichzelf te zijn op het veld en trekt zich weinig aan van conventies. Dat zijn kwaliteiten die sommige trainers juist zoeken. Zeker in een team als Feyenoord, waar strijd en beleving belangrijk zijn, zou iemand als Goes kunnen uitgroeien tot publiekslieveling.
De suggestie dat hij bij Feyenoord zou passen is dus geen provocatie, maar een compliment. Van Hanegem ziet in hem een type dat het stadion wakker houdt en het team op scherp zet. En dat soort spelers zijn schaars in een voetbalwereld die steeds meer op safe speelt.
Jong en omringd door kritiek
De grote vraag is hoe Goes zelf met de kritiek omgaat. Als jonge speler moet je stevig in je schoenen staan om alle geluiden van buitenaf te filteren. En dat terwijl hij pas twintig is, nog midden in zijn ontwikkeling zit en nog jaren nodig heeft om zijn spel écht volwassen te maken.
Juist daarom pleit Van Hanegem voor begrip. Niet alleen van trainers en analisten, maar ook van jou als supporter. Laat jonge spelers fouten maken, laat ze groeien en geef ze de ruimte om te ontdekken wat wel en niet werkt. Alleen dan krijgen we nieuwe persoonlijkheden in het veld — spelers die het publiek iets laten voelen.
