Valentijn Driessen heeft op NPO Radio 1 een opmerkelijke en openhartige uitspraak gedaan: hij heeft geen vrienden. En dat vindt hij helemaal niet erg. De verslaggever en columnist van De Telegraaf voelt simpelweg geen behoefte aan vriendschappen buiten zijn directe familiekring.
In het programma De Perstribune stelt Driessen heel duidelijk: “Ik heb geen vrienden. Verjaardagen hoeven voor mij ook niet. Thuis kan dat soms lastig zijn, want niet iedereen deelt die mening. Maar echt iemand die speciaal voor mij langs komt? Dat gebeurt gewoon niet.” Hij vervolgt: “Vaak hoor je van mensen dat ze iemand ‘s nachts kunnen bellen om een band te verwisselen. Maar wie zou ik dan bellen? Behalve misschien de ANWB? Dat zit er gewoon niet in.”
De vraag is hoe het is om zonder vrienden te leven. Driessen antwoordt laconiek: “Prima. Ik zit er ook niet mee. Het geeft weinig verplichtingen, en dat is best fijn. Ik kan gewoon mijn eigen leven leiden.” Hij merkt op dat hij als kind ook al zo in elkaar zat. “Ik zat wel in vriendengroepjes, maar het ging nooit heel diep. Het voelde nooit nodig om echte vrienden te hebben.”
Tijdens het gesprek noemt de presentatrice hem ‘ongenaakbaar’, maar Driessen voelt zich helemaal niet zo. “Ik denk juist dat ik heel laagdrempelig ben. Ik kan goed een praatje maken en ben makkelijk in de omgang. Maar ik beschouw mensen zelden als vrienden. Eigenlijk nooit.”
Wat gebeurt er als het eens tegenzit in zijn leven? Wordt hij dan niet eenzaam? “Hoe vreemd dat ook klinkt, ik voel me niet snel ongelukkig. Mocht er iets zijn, dan ga ik gewoon naar mijn vrouw of mijn vader. Daar heb ik genoeg steun aan,” legt hij uit.
Driessen benadrukt dat het gebrek aan vrienden geen kwestie van verlegenheid of sociale angst is. “Ik heb het nooit nodig gehad om vrienden te hebben om me goed te voelen. Het geeft me rust en vrijheid. Ik ben niet iemand die vriendschappen cultiveert omdat dat maatschappelijk ‘hoort’. Ik ben tevreden met mijn eigen leven, mijn werk en mijn gezin.”
Zijn openheid over dit onderwerp valt op in een tijd waarin sociale contacten en netwerkcultuur vaak als essentieel worden gezien. Voor velen klinkt het ondenkbaar om bewust afstand te houden van vriendschappen, maar voor Driessen werkt het juist bevrijdend. Hij ervaart het als een manier om verplichtingen te vermijden en zijn tijd volledig zelf in te delen.
“Het is niet zo dat ik sociaal geïsoleerd wil zijn of mensen vermijd. Integendeel, ik ben toegankelijk en praat graag met mensen. Alleen beschouw ik ze niet als vrienden,” zegt hij. Zijn vrouw en vader zijn de mensen bij wie hij terecht kan en dat blijkt voor hem voldoende.
Voor Driessen geldt: geluk en voldoening hoeven niet uit een brede vriendenkring te komen. Vrijheid, zelfstandigheid en een hechte band met directe familie geven hem alles wat hij nodig heeft. Zijn leven zonder vrienden is dus geen eenzaam bestaan, maar juist een bewuste keuze die hem rust en plezier geeft.
